“Mensen in Armenië, ziek…, kan niet betalen voor dokter, … kan niet betalen electriciteit, … kan niet betalen gas, …kan niet betalen voor boek voor school”, vertelt ze mij als we samen theedrinken aan de keukentafel. “Alleen Jerevan alles goed”, gaat ze verder. “Als je daar komt, iedereen denkt gaat goed in Armenië. Mensen hard werken, verdienen geen geld.” Verdomd…, als het waar is, denk ik. 😠
Op Facebook komt een uitnodiging voorbij. Onder een foto met een kind, van wie de ogen groter zijn dan het hoopje eten dat ze in een maand op haar bord krijgt, staat: ’Stop onnodig lijden in Jemen. Teken de petitie.’ (Rode Kruis) Ik klik op de link en kom op de website van het Rode Kruis. Twee roestige knoken gekromd als wortels aan bomen die te lang geen water hebben gehad steken beschuldigend naar voren. Burgers hebben te kampen met aanvallen op ziekenhuizen. Aanvallen met wapens die dik gesponsord worden door o.a. het beschaafde Europa, lees ik op de site. Verdomd…, als het waar is! 😡
Wie de koek krijgt, wie de gard
Bijna één op de drie huwelijken gaat kapot. Soms om begrijpelijke, soms om onbegrijpelijke redenen. Maar de manier waarop de ex-partners vaak verdergaan is schrijnend pijnlijk. Vooral voor de kinderen die niets te kiezen hadden en hebben. Talloze gezinnen liggen overhoop. Maar zelden hoor je dat de zaken goed geregeld zijn en dat de ex-partners op een fatsoenlijke manier met elkaar omgaan. Over en weer deelt men liever zwarte pieten uit. Van rotte vis tot schuinsmarcheerder, van klootzak tot viswijf. En de kinderen horen het met rode oortjes aan. Wie de koek krijgt, wie de gard. Verdomd, als het waar is! 🤬
Kleinburgerlijk fatsoen
Over zwarte pieten gesproken…, in ons kneuterige Nederland is weer een discussie opgelaaid die lag te smeulen onder het verstikkende laagje kleinburgerlijk fatsoen waarmee we ons graag knusjes toedekken. Zolang we maar geen last hebben van Marokkanen, homo’s en zwarte kousen en zolang de resultaten van het Nederlands elftal maar weer beter zijn dan die van onze zuider- en oosterburen. En vooral, zolang de R niet aan de deur van de maand klopt. De R van Roetzwart. Van Sinte-R-klaas. Van veRmeend Racisme. Van suikeRgoed en maRsepijn. Dan staan we maaR zo in bRand. PRotesteRen we. VooR en tegen RoetzwaRt. Hoe ongelooflijk bekRompen kunnen we zijn. Hoe diep kan een volk zinken…?
Na ons de zondvloed
DiepeR dan de zee, las ik in de krant. Metingen wijzen namelijk uit dat de bodem in Nederland tot wel vijf millimeter per jaar zakt. Dat is in tien jaar vijf centimeter. In honderd jaar vijftig centimeter. In duizend jaar vijf meter. Na ons de zondvloed! Gelukkig hoeven we ons daar niet druk om te maken. Want voor die tijd zijn we allang opgebrand aan onze kleinzielige, kleinburgelijke en elkaar kleinerende pesterijen en stokerijen. Verdomd, werkelijk veRdomd…, als het waar is! 😠😡🤬
‘Dominee toch! Dat klinkt nogal grof uit uw mond.’ Hoe grof moet het worden, denkt u, voordat we werkelijk door hebben waar we mee bezig zijn in deze wereld, die terecht zucht als in barensnood. En het zuchten is niet meer van de weeën. Het is al verder. Zover als Okke Jager al in de tachtiger jaren van de vorige eeuw zag. De bevalling is al begonnen. De bevalling van een onleefbare wereld, waarin maar één ding overleeft. Dat we elkaar verdoemen. Kom op…, nog even peRsen. Het (wat het ook is) is er bijna.
TheoPhobe 