Er was veel geld aan uitgegeven. Zo rond de € 75.000,- Voor beeld en geluid in een kerk. De verwachtingen waren hooggespannen toen het hoogwaardige materiaal voor het eerst gebruikt zou worden. Er zou voor het eerst in een dienst een YouTube-filmpje gebruikt worden. Gekopieerd van internet. Het werd een anti-climax. Het filmpje haperde irritant vaak en het geluid was bar slecht. Van één van de techneuten leerde ik toen een wijze les. ‘Als je er stront instopt komt er ook stront uit’, was zijn boze en bondige samenvatting.
Daar moest ik aan denken toen ik las dat honderden predikanten en ook een aantal politici het anti-lhbti-pamflet hadden ondertekend. Het heet ook wel het Nashville Statement leerde ik even later van de vrouw die met de dominee is getrouwd. Kan uit Nashville iets goeds komen? Ja, hele goede muziek bijvoorbeeld. Maar dus ook zulke rotzooi als het Nashville Statement, waarop het anti-lhbti-pamflet is gebaseerd. Stront uit stront. Dat is, naar ik geloof, toch wat anders dan wat we in de Kerk van alle tijden en plaatsen leren en belijden. God uit God, Licht uit Licht, waarachtig God uit waarachtig God, etc.
Nu is zo’n geloofsbelijdenis of -verklaring net zoiets als de Nashvilleverklaring. Het gaat om een samenvatting van wat je gelooft. Maar wat je formuleert als geloof hoeft niet overeen te komen met de bron waarop je je geloof baseert. Ooit hebben ze in Nicea aardig hun best gedaan. Het leverde een prachtige geloofsbelijdenis op. Ongetwijfeld hebben de Nashville-opstellers ook hun best gedaan. Maar ze hebben van de bruisende bron vol levend water, de Bijbel, een boutende beerput gemaakt waarin de liefde verstikt.
Als Jezus de Bijbel samenvat voor het gehoor van zijn voor- en tegenstanders, dan komt het allemaal neer op liefde. God liefhebben boven alles en je naaste als jezelf. Aan die geboden, verwoordt Mattheus, hangt de ganse wet en de profeten. Ergo, de Bijbel! Nu zijn er mensen die denken en geloven dat het christelijk geloof een nieuwe uitvinding is. Die menen dat je zelfs ‘de ganse wet en de profeten’, dat wat wij Oude Testament noemen in de beerput kunt kieperen. En al doende vatten ze hun geloof samen. Stront uit stront.
De Tien Woorden, de Tien Geboden, of, zoals ik ze zelf graag noem, Gods aanmoedigingen tot leven, die en passant mee de beerput in gingen, zeggen iets anders. Die zeggen dat als je je zinnen zet op iets dat van een ander is, je de ander iets ontzegt wat hem of haar wezenlijk toebehoort. Daarmee doe je de ander in zijn zijn tekort en maak je je schuldig aan moord. Als je liegt neem je de ander niet serieus en maak je je schuldig aan moord. Als je steelt en overspel pleegt overtreed je het zesde gebod, pleeg geen moord, een gebod dat naar ik hoop geen toelichting behoeft. Je er niet aan houden maakt je tot een doodslager. En dat begint al als je uitglijdt op de eerste geboden. Maak geen beelden. Niet van God en niet van wat er verder bestaat boven of onder de hemel. Met een beeld fixeer je iets of iemand en doe je dat iets of die iemand daardoor tekort. Daarmee is de cirkel rond, want iemand tekort doen komt neer op doodslag.
Het anti-lhbti-pamflet doet dat. Het doet mensen tekort. Ernstig tekort. Doodslag van formaat! We gunnen die ander er wel te zijn, maar we gunnen die ander niet hoe zij of hij er is. We gunnen hem of haar niet zijn of haar seksuele geaardheid. Die doen we in de ban. Zo mag je er niet zijn. Zo kun je er niet zijn. Met de mond zingen ‘Iedereen is anders, niemand is als jij’ en met de hand dit pamflet onderschrijven doet de naasten geweld aan. Doet de ganse wet en profeten geweld aan. Kruisigt opnieuw Jezus, die de liefde uitleefde tot de dood.
Waar sta ik zelf? Ik worstel. Laat ik dat vooropstellen. Ik heb er moeite mee als anders-seksueel-geaarden zich zo nodig uit moet leven in een gay pride. Ik heb er ook moeite mee dat er mensen zijn die zo nodig een uitbundig uithangbord moeten zijn van hun specifieke seksuele geaardheid. Dan denk ik, dat doe ik als hetero toch ook niet. Maar ik begrijp het wel. Als reactie op eeuwenlange onderdrukking en miskenning en liefdeloosheid. Stront uit stront.
Ik heb nog geen homohuwelijk ingezegend. Of ik het op korte termijn zal doen weet ik niet. Ik worstel ermee. Is dat erg? Misschien wel, misschien niet. Maar dat er mensen zijn die worstelen met hun geaardheid, omdat de goegemeente het niet pikt met bijvoorbeeld een pamflet waar honderden godsdienstig leiders en leidslieden van overheidswege hun handtekening onder poten, is een worsteling waar ik niet jaloers op ben. Die is vooral verdrietig te noemen. Ik kom er wel uit. Misschien onzeker, misschien wijzer. Maar degenen die uit de kast moeten komen waarin ze telkens hardhandig en liefdeloos ingeramd worden komen er misschien wel nooit uit. Of beschadigd. En ernstig tekortgedaan.
Voor zover ik weet hebben alle mensen, hoe ook geaard, een aantal dingen gemeenschappelijk. De meest in het oog springende, de meest belangrijke, maar ook de meest negeerde is deze: we willen allemaal geliefd, bemind zijn. Daar gaat het Nashville Statement aan voorbij. Daar gaan het anti-lhbti-pamflet en zijn ondertekenaars radicaal en liefdeloos aan voorbij. Zoals gezegd: Stront uit stront.
God zegenen is God centraal stellen als Schepper. De ENE zegenen zoals Job deed, zelfs toen hij alles wat hem rijk maakte en hem lief en dierbaar was kwijtraakte. De ENE heeft gegeven, de ENE heeft genomen, de naam van de ENE zij gezegend! God zegenen is je dankbaarheid ‘body’ geven. De ‘body’ die voorspoed ervaart, de ‘body’ die tegenspoed ervaart. Door God te zegenen leren we om de dankbaarheid te leven.
God van Israël en Ismaël
